Najnowsze wpisy, strona 1


sie 05 2016 Porady eksperta

Niegodność dziedziczenia – instytucja regulowana przez art. 928 IV księgi Kodeksu cywilnego (prawo spadkowe). Spadkobiercę wyłączonego od dziedziczenia z powodu uznania za niegodnego dziedziczenia, traktuje się w taki sposób, jak gdyby nie dożył otwarcia spadku.

Uznanie za niegodnego dziedziczenia może być dokonane wyłącznie przez sąd i tylko w przypadkach, kiedy spadkobierca[1]:

dopuścił się umyślnie ciężkiego przestępstwa przeciw spadkodawcy; podstępem lub groźbą nakłonił spadkodawcę do sporządzenia lub odwołania testamentu albo w taki sam sposób przeszkodził mu w dokonaniu jednej z powyższych czynności; umyślnie ukrył lub zniszczył testament spadkodawcy, podrobił lub   przerobił jego testament albo świadomie skorzystał z testamentu przez   kogoś podrobionego lub przerobionego.

Legitymację do domagania się uznania spadkobiercy za niegodnego dziedziczenia ma każdy, kto ma w tym interes prawny.  Z żądaniem tym można wystąpić w ciągu roku od dnia, w którym powzięto  informację o przyczynie niegodności, jednakże nie później niż przed  upływem lat trzech od otwarcia spadku[2].

Jeżeli jednak spadkodawca przebaczy spadkobiercy, który mógłby na   podstawę ww. przesłanek zostać uznany za niegodnego dziedziczenia, to   spadkobierca taki nie może zostać uznany za niegodnego[3]. Jeżeli natomiast przebaczenie nastąpiło w chwili, kiedy spadkodawca nie miał zdolności do czynności prawnych, to przebaczenie takie jest skuteczne, pod warunkiem, że nastąpiło ono z dostatecznym rozeznaniem[4].

Spadkobierca wyłączony od dziedziczenia z powodu uznania za   niegodnego dziedziczenia jest traktowany w taki sposób, jak gdyby nie   dożył otwarcia spadku[5]. Przyjęta w ten sposób fikcja prawna  nie wyklucza dziedziczenia po zmarłym spadkodawcy przez osoby  uprawnione do dziedziczenia po osobie uznanej za niegodną dziedziczenia.  Tytułem przykładu: jeżeli uprawniony do dziedziczenia po spadkodawcy  jego syn zostanie uznany za niegodnego dziedziczenia, po spadkodawcy  dziedziczą jego małżonka i zstępni lub w ich braku, inni spadkobiercy.

Zapraszam do kontaktu -
tel. 503 470 580
email. biuro@udzialy.waw.pl

sie 05 2016 Porady eksperta

Akt notarialny – szczególna forma dokumentu urzędowego potwierdzającego dokonanie określonej czynności prawnej. Akt notarialny zostaje sporządzony, jeżeli wymagają tego przepisy prawa  lub wynika to z woli stron. Niedochowanie formy aktu notarialnego w   sytuacji, gdy wymaga tego prawo, powoduje bezskuteczność czynności   prawnej (np. sprzedaży nieruchomości) i jej nieważność (nieruchomość nie  przejdzie na nabywcę) (zob. lex perfecta).

Do sporządzania aktów notarialnych uprawniony jest notariusz oraz – pod warunkiem uzyskania od Ministra Sprawiedliwości pisemnego upoważnienia wydanego na wniosek Ministra Spraw Zagranicznych – polski konsul[1]

Tryb sporządzania i postępowania z aktami notarialnymi określają, według prawa polskiego, artykuły 91-95 ustawy Prawo o notariacie. Akt notarialny powinien być sporządzony w języku polskim i zawierać:

dzień, miesiąc i rok sporządzenia aktu, a w razie potrzeby lub na   żądanie strony – godzinę i minutę rozpoczęcia i podpisania aktu miejsce sporządzenia aktu imię, nazwisko i siedzibę kancelarii notariusza, a jeżeli akt sporządził zastępca notariusza – nadto imię i nazwisko zastępcy imiona, nazwiska, imiona rodziców i miejsce zamieszkania osób fizycznych, nazwę i siedzibę osób prawnych  lub innych podmiotów biorących udział w akcie, imiona, nazwiska i  miejsce zamieszkania osób działających w imieniu osób prawnych, ich  przedstawicieli lub pełnomocników, a także innych osób obecnych przy sporządzaniu aktu oświadczenia stron, z powołaniem się w razie potrzeby na okazane przy akcie dokumenty stwierdzenie, na żądanie stron, faktów i istotnych okoliczności, które zaszły przy spisywaniu aktu stwierdzenie, że akt został odczytany, przyjęty i podpisany podpisy biorących udział w akcie oraz osób obecnych przy sporządzaniu aktu podpis notariusza.

Jeżeli w akcie bierze udział osoba, która nie umie lub nie może   pisać, notariusz stwierdza, że osoba ta aktu nie podpisała, i podaje, z jakich powodów. Akt notarialny przed podpisaniem powinien być odczytany  przez notariusza lub przez inną osobę w jego obecności, a przy   odczytaniu aktu notariusz powinien się przekonać, że osoby biorące   udział w czynności dokładnie rozumieją treść oraz znaczenie aktu i akt   jest zgodny z ich wolą.

Oryginały aktów notarialnych nie mogą być wydawane poza miejsce ich   przechowywania (kancelarię notarialną), natomiast stronom oraz innym   osobom uprawnionym wydaje się wypisy aktu notarialnego, które mają moc   prawną oryginału. Wypis powinien być dosłownym powtórzeniem oryginału.   Wypis podpisuje notariusz i opatruje pieczęcią, a wypis mający więcej   niż jeden arkusz powinien być ponumerowany, połączony, parafowany i   spojony pieczęcią.

Formy aktu notarialnego wymagają m.in.:

umowa zobowiązująca do przeniesienia własności nieruchomości i umowa  przenosząca własność, która zostaje zawarta w celu wykonania   istniejącego uprzednio zobowiązania do przeniesienia własności   nieruchomości (art. 158 kc) umowa o przedłużenie wieczystego użytkowania (art. 236 § 3 kc) umowa zobowiązująca do przeniesienia prawa wieczystego użytkowania i umowa przenosząca to prawo (art. 237 w zw. z art. 158 kc) oświadczenie darczyńcy przy umowie darowizny (art. 890 § 1 kc) umowa o dział spadku, w skład którego wchodzi nieruchomość (art. 1037 § 2 kc) zrzeczenie się dziedziczenia przez przyszłego spadkobiercę ustawowego i uchylenie tego zrzeczenia (art. 1048 i 1050 kc) umowa spółki komandytowej (art. 106 kodeksu spółek handlowych), statut spółki komandytowo-akcyjnej (art. 131 ksh), umowa spółki z ograniczoną odpowiedzialnością (art. 157 § 2 ksh), statut spółki akcyjnej (art. 301 § 2 ksh) umowa zbycia spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu.

Formy aktu notarialnego wymagało także złożenie oświadczenia woli  na piśmie przez osobę niemogącą czytać (art. 80 kc) – przepis ten  został zniesiony ze względu na utrudnianie sporządzania umów przez osoby   niewidome; przepis ten często bywał nadużywany i interpretowany   opacznie, w związku z czym Związek Niewidomych wystąpił o jego   nowelizację.

W formie aktu notarialnego może, ale nie musi, być sporządzony testament (art. 950 kc).

Jeżeli ustawa zastrzega dla czynności prawnej formę aktu   notarialnego, czynność dokonana bez zachowania tej formy jest nieważna   (art. 73 § 2 kc).

Zapraszam do kontaktu -
tel. 503 470 580
email. biuro@udzialy.waw.pl